Σάββατο πρωί με τη :: Δάφνη Καλογεροπούλου ::

✐

Δευτέρα, 08 Ιουνίου 2015 18:49

Aπό : Ζέτα Τζιώτη

Εμφανίσεις: 10135

Η Δάφνη Καλογεροπούλου είναι μια νέα γυναίκα με πολλά ταλέντα.

Ξεκίνησε σπουδές φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Ελλάδος, τις οποίες διέκοψε για να σπουδάσει μουσική

στο Ωδείο Αθηνών και στη Βοστόνη με υποτροφία από το Berklee.

Μετά από πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας το ενδιαφέρον της στράφηκε, τελικά, προς την ψυχολογία.

Σπούδασε και αποφοίτησε με άριστα απ’ το Deree, ACG, ενώ ολοκλήρωσε το μετεκπαιδευτικό πρόγραμμα του Αιγινητείου Νοσοκομείου

με γνωστικό αντικείμενο την Κλινική Ψυχοπαθολογία. Ακολούθησαν πολλές ώρες εποπτείας, μαραθωνίων σε ομάδες και πρακτικής.

Η Δάφνη Καλογεροπούλου, είχε την ευγένεια να μας ανοίξει το σπίτι της. Φιλόξενη και ευγενική απάντησε με προθυμία στις ερωτήσεις μας.

Ζ.Τ : Δάφνη καλησπέρα. Σ’ ευχαριστούμε που μας δέχτηκες στο μέρος αυτό, που λίγοι έχουν έρθει. Εδώ απομονώνεσαι και γράφεις τα

βιβλία σου, να φανταστώ. Θες λίγο να μας μιλήσεις για το τελευταίο σου βιβλίο που σε έκανε και ιδιαίτερα γνωστή στο αναγνωστικό

κοινό?

Δ.Κ: Εγώ ευχαριστώ για την τιμή. Το τελευταίο μου βιβλίο, είναι μυθιστόρημα και πραγματεύεται το λεπτό ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Μιλά για την

ιστορία αγάπης δυo γυναικών σε μια ομάδα ψυχοθεραπείας. Οι δυο γυναίκες ξεκινούν τη θεραπεία σαν εχθροί, αλλά σιγά-σιγά τα συναισθήματά τους

μεταστρέφονται. Το ερώτημα που τίθεται είναι το αν θα μπορέσουν να φτάσουν, τελικά, στη συνειδητοποίηση- αποδοχή.

Γενικά, είναι ένα ταξίδι προς την αποδοχή, για όλα τα μυστικά που ο καθένας μας κουβαλά.

Z.T: Μίλησέ μας λίγο για το θέμα του βιβλίου σου. Τι σε οδήγησε να πραγματευτείς ένα τέτοιο θέμα,

τόσο πολυζητημένο στις μέρες μας; Από πια σκοπιά το προσέγγισες;

Δ.Κ: Προσέγγισα το θέμα από τρεις σκοπιές: Την ψυχοθεραπευτική, τη συγγραφική αλλά και την προσωπική. Πιστεύω πως γενικώς τα κομμάτια που

θεωρούμε “ανεπίτρεπτα” μέσα μας είναι τα πιο πανανθρώπινα και καθολικά. Θεωρώ, επίσης, μεγάλο δώρο το να μην κρύβεται κανείς γι’ αυτό που

είναι. Είναι η ουσία της θεραπείας και ο μόνος τρόπος ν’ ανακαλύψει κανείς την ταυτότητά του. Άλλωστε, οι περισσότεροι από μας ξέρουμε πως είναι

να υποφέρει κανείς απ’ τα ίδια του τα μυστικά κι ίσως, να μην υπάρχει κάτι που να συντρίβει περισσότερο τον εαυτό απ’ την ίδια του την ανειλικρίνεια.

Γι’ αυτό επέλεξα το θέμα. Και γι’ αυτό μιλάω όπως μιλάω.

Διότι θεωρώ πως μας αξίζει κάτι πολύ καλύτερο σα κοινωνία κι έχω βαλθεί με όλες μου τις δυνάμεις να προσφέρω προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ζ.Τ : Το «Κοίταξε με για να δω ποιά είμαι» εκδόσεις Κέδρος, έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία.

Πως αισθάνεσαι που ο κόσμος σε αγκάλιασε τόσο? Πως δέχτηκες την επιτυχία σου?

Δ.Κ: Αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη και συγκίνηση. Πάντα είναι συγκινητικό να

ξέρει κανείς πως διαβάστηκαν όσα είχε να πει. Και πάντα σε κάνει να αισθάνεσαι και μεγαλύτερη ευθύνη.

Να γίνεσαι όλο και πιο αυθεντικός, να κάνεις υπερβάσεις, να ζεις με το παράδειγμά σου όλα όσα γράφεις. Δεν θα ήταν κοροϊδία να γράφω για την

αποδοχή και την αλήθεια, αν στη ζωή μου κρυβόμουν σα στρουθοκάμηλος;

Ζ.Τ : Σε παρακολουθήσαμε σε Αθήνα και επαρχεία. Παρουσίασες το βιβλίο σου σε

μικρές ομάδες, σε βιβλιοπωλεία και σε λέσχες ανάγνωσης. Βοήθησε αυτό στο να αγαπήσει ο

κόσμος το βιβλίο σου περισσότερο?

Δ.Κ: Μπορώ να σου πω πως κι εγώ η ίδια το αγάπησα περισσότερο. Δεν περίμενα τόσο ανοιχτή και θαρραλέα ανταπόκριση και δεν περίμενα να θέλει

τόσος κόσμος ν’ανοιχθεί ή να συζητήσει γι’ αυτό το λεπτό θέμα. Μιλήσαμε γενικότερα για τον ρατσισμό, τις πληγές, τη διαφορετικότητα, τις σχέσεις,

τα κοινωνικά στερεότυπα, τις πανανθρώπινες ανάγκες, κτλ. Σίγουρα, όλες αυτές οι εμπειρίες μου έδωσαν νέα εφόδια και κατευθύνσεις.

Z.T: Σε βλέπουμε συχνά σε εκπομπές στο action 24. Θα ήθελες να μας μιλήσεις γι

αυτό και να μας περιγράψεις το πως είναι να έρχεσαι κοντά στον κόσμο μ αυτόν τον τρόπο?

Δ.Κ: Είναι μια σπουδαία εμπειρία που σε εστιάζει και σ’ ενδυναμώνει. Είναι γεγονός πως κάθε είδους κοινό ξέρει πολύ καλά τι είναι αληθινό και τι όχι.

Και η τηλεόραση έχει κάτι που δεν το έχουν τα άλλα μέσα, κάνει ζουμ και αποκαλύπτει κάθε συναίσθημα, τα πάντα φαίνονται στο πρόσωπο.

Επομένως, αν θέλει κανείς να ακουστεί πρέπει πρώτα απ’ όλα να μάθει ν’ ακούει τον εαυτό του. Ενώ, λοιπόν, φαίνεται σαν ένα εξωστρεφές ταξίδι στην

ουσία είναι εσωστρεφές. Πέραν, όμως, αυτού, βλέπω την τηλεόραση ως έναν τρόπο να φτάσω μέσα στα σπίτια, στον πόνο που νιώθουν οι άνθρωποι.

Μακάρι να μπορέσω ν’ απαλύνω έστω και λίγο απ’ αυτόν.

Z.Τ: Θα έβρισκες ενδιαφέρον στο να είχες μια δική σου εκπομπή? Τι θεωρείς ότι λείπει, όσον

αφορά τα θέματα ψυχολογίας στην τηλεόραση?

Δ.Κ : Είναι μια εξαιρετική ιδέα, που δεν σου κρύβω πως έχει περάσει απ’ το μυαλό μας και τη συζητάμε. Νομίζω, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον μια

εκπομπή όχι όπως αυτές που έχουμε συνηθίσει, οι δακρύβρεχτες και γεμάτες απόγνωση. Υπάρχει απέραντη (φανερή και κρυφή) οδύνη στα σπίτια και

ακόμα πιο μεγάλη ανάγκη για προγράμματα που ανακουφίζουν τους ανθρώπους αντί να τους βουλιάζουν ακόμα περισσότερο στο δράμα. Κάτι φρέσκο,

προοδευτικό, ενημερωτικό αλλά και θεραπευτικό που να προωθεί νέους τρόπους ύπαρξης και συσχετισμού. Πιστεύω ότι η ανταπόκριση θα είναι

τεράστια.

Z.T: Το 2007 εξέδωσες το πρώτο σου βιβλίο με τίτλο "Εμπιστεύσου", ένα βιβλίο συμβουλευτικής ψυχολογίας.

Το 2008 κυκλοφόρησες το βιβλίο "Απεικάσματα", μια συλλογή διηγημάτων.

Το 2011 εξέδωσες το βιβλίο "Το Φαινόμενο της Ψυχαλούδας", ένα μυθιστόρημα φαντασίας. Αυτές οι δουλείες σου είναι εντελώς

διαφορετικές από το τελευταίο σου μυθιστόρημα. Πόσο πιστεύεις ότι ωρίμασες «συγγραφικά» από το 2011?

Δ.Κ : Πιστεύω ότι στην τέχνη, όπως και σε όλα, χρειάζονται πολλές δοκιμές, προσπάθειες, αλλαγές, αναθεωρήσεις, για να ανακαλύψει

κανείς την ταυτότητά του και ίσως αυτό το ταξίδι της ανακάλυψης να μην τελειώνει.

Θεωρώ τα προηγούμενα βιβλία μου “δοκιμές”, αλλά πάντα θα τα θυμάμαι με αγάπη. Το πρώτο βιβλίο ήταν σαν ένα παιδί που γέννησα, το δεύτερο τα βαφτίσια του, το τρίτο ο παιδικός σταθμός, το τέταρτο το νηπιαγωγείο κτλ...

Z.T: Μίλησέ μας λίγο για την νέα σου συγγραφική δουλειά.

Δ.Κ: Το νέο βιβλίο που ετοιμάζω, πάλι μυθιστόρημα, πραγματεύεται άλλο ένα φαινόμενο με κοινωνικές- και όχι μόνο- προεκτάσεις:

Τον εγκλεισμό γενικότερα, αλλάκαι ειδικότερα, στις Γυναικείες Φυλακές Ελαιώνα Θήβας.

Έχω επισκεφτεί τις φυλακές και αμέσως αισθάνθηκα την υποχρέωση- ανάγκη να γράψω γι’ αυτό.

Πάντα θα νιώθω πως οι λέξεις είναι λίγες για να αποτυπώσουν όσα είδα, αλλά είπα να κάνω μια προσπάθεια...

Φωτογραφία: Απόστολος Κυριάκης

https://www.facebook.com/apostolos.kyriakis?fref=ts

styling: Πέγκυ Ανδριγιαννάκη

https://www.facebook.com/pandrigiannaki?fref=ts