Η :: Φρίντα Κάλο :: στη Νέα Υόρκη

✐

Κυριακή, 08 Φεβρουαρίου 2015 21:43

Aπό : admin

Εμφανίσεις: 1205

Φρίντα Κάλο, “Αυτοπροσωπογραφία με περιδέραιο από αγκάθια και κολιμπρί” (1940), στο Harry Ransom Center του Πανεπιστημίου του Όστιν στο Τέξας των Η.Π.Α., (© 2014 Banco de México Diego Rivera Frida Kahlo Museums Trust, Mexico, D.F. / Artists Rights Society [ARS], New York) Ζιζέλ Φρόιντ

Μετά από 25 χρόνια θα γίνει η πρώτη ατομική έκθεση της Φρίντα Κάλο στη Νέα Υόρκη.

Διαβάστε περισσότερα: Η :: Φρίντα Κάλο :: στη Νέα Υόρκη

Αλήθεια πως γίνεται ένα graffity?

✐

Κυριακή, 01 Ιουνίου 2014 17:26

Aπό : Σοφία Δροσοπούλου

Εμφανίσεις: 4032

Διαβάστε περισσότερα: Αλήθεια πως γίνεται ένα graffity?

-- Bullying --

✐

Κυριακή, 01 Ιουνίου 2014 17:20

Aπό : Σοφία Δροσοπούλου

Εμφανίσεις: 1578

Τρία τέσσερα χρόνια πριν, ένα βράδι χαζεύοντας τηλεόραση έπεσα  πάνω σε  μία εκπομπή ...για το bullying λέει.
Bullying;;;

Aναρωτήθηκα τι αμερικανιά είναι πάλι αυτή; Eίναι προφανές  ότι το όνομα δεν ήταν οικείο,  η ουσία όμως ;
Η ουσία δεν έκρυβε και δεν κρύβει καμία αμερικανιά αλλά κάτι που ακόμα και αν δεν μας αρέσει, είναι παγκόσμιο φαινόμενο.
Γιατί το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας με οποιαδήποτε μορφή κι αν τη βρούμε δεν προέκυψε τώρα, και σίγουρα δεν είναι κάτι που ακούμε όλοι μας για πρώτη φορά. Όλοι μας έχουμε να θυμηθούμε κάποιο περιστατικό απ' το σχολείο.
Μεγαλύτερα παιδιά να μην αφήνουν σε ησυχία τα μικρότερα, τα ψηλά να κοροϊδεύουν τα κοντά, τα αδύνατα τα παχουλά.
Το χειρότερο παιδιά πιο συνεσταλμένα ή πιο υπερκινητικά, παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες και συμπεριφορές  να μη βρίσκουν ησυχία, και απλά με κλάματα να ζητάνε επίμονα απ' τους γονείς τους να αλλάξουν σχολείο, χωρίς να τολμούν να κατανομάσουν  άτομα και καταστάσεις που τα οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση. Άντε και άλλαξαν.
Αυτό μπορει να σώσει την κατάσταση;
Ενδεχομένως κάποιες φορές ναι.
Κανείς όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί σε ένα παιδί που θα αλλάξει σχολείο ότι δεν θα ξαναγίνει στόχος.
Γεγονός είναι πως τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας σε οποιαδήποτε μορφή της, λεκτική, ψυχολογική, σωματική ακόμα και σεξουαλική, έχει γίνει κάτι σαν μόδα. Μόνο που μ' αυτή τη μόδα και εξαιτίας της, υπάρχουν παιδιά που έχουν χάσει τον ύπνο τους και το σχολείο έχει γίνει γι' αυτά κόλαση.
Το σίγουρο είναι ότι η σιωπή δεν βοηθάει!

Μην περιμένεις λοιπόν  από μόνο του να λυθεί το πρόβλημα μόνο και μόνο για να μην δημιουργήσεις εντάσεις, να μην θορυβηθούν οι καθηγητές ή οι δάσκαλοι. Αναρρωτήσου μόνο που είναι όταν συμβαίνουν όλα αυτά.
Προσπάθησε να ψυχολογήσεις το παιδί σου μέσα από τα λεγόμενά του και προστάτεψε το αγνοώντας τι θα πεί ο κόσμος και οι άλλοι γονείς  !
Ναι είναι σκληρός ο κόσμος που ζούμε.. αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο σκληρός ο κόσμος των παιδιών.

ΜΙΛΑ ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ!
http://www.youtube.com/watch?v=RGOnfpRXI9E

(Τηλεοπτικό spot της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. για την προώθηση της πρόληψης και αντιμετώπισης της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού. Τηλεφώνησε στο 116 111, στην Ευρωπαϊκή "Γραμμή Στήριξης Παιδιών & Εφήβων". Μπορούμε να σε ακούσουμε.)

Ορφέως 174

✐

Τρίτη, 08 Απριλίου 2014 10:08

Aπό : Σοφία Δροσοπούλου

Εμφανίσεις: 4150

Κάτω εκεί στην Ορφέως ανάμεσα στα πρακτορεία, στα φορτηγά, στα εμπορεύματα, στα κλαρκ, και στις αγχωμένες φιγούρες, είναι καλά κρυμένο ένα παλιό κτίριο. Εκεί στο 174. 'Ενα κτίριο με προσωπικότητα με το χρόνο να έχει περάσει από πάνω του να το έχει αγγίξει αλλά παρ' όλ' αυτά να είναι ακόμα ζωντανό. Το βυρσοδεψείο. Είχα ακούσει, αλλά δεν το είχα δει από κοντά. Το επισκέφθηκα μια μέρα τυχαία, για την ακρίβεια ένα βράδυ, και απλά κόλλησα. Τριγυρνούσα μέσα σ' αυτό με την φωτογραφική μου μηχανή για να το μάθω, και κάθε φορά που πίστευα ότι το είχα, μου αποκάλυπτε και κάτι καινούργιο. Δεν είναι απλά ότι πρόκειται για έναν αρκετά μεγάλο χώρο με επίπεδα και πολλές δυνατότητες, είναι ότι σε κάθε γωνιά μύριζες και μια διαφορετική ιστορία.

Ξαφνικά άρχισα να νιώθω σαν ένα μικρό παιδί ενθουσιασμένο μπροστά στο κυνήγι ενός κρυμμένου θησαυρού. Μεγάλα γυάλινα δοχεία  μιας άλλης εποχής σαν απο παλιό φαρμακείο, παλιές βάσεις ξύλινες για να στεγνώνουν δέρματα απομεινάρια μιας προηγούμενης ζωής, μικρές κινούμενες εξέδρες για τους θεατές μαζί με τεράστια τράπεζια από θεατρικές παραστάσεις. Ακόμα παράθυρα με σπασμένα τζάμια που αν κρυφοκοιτάξεις, θα δεις πρόχειρα στημένα καμαρίνια από αντικείμενα παλιά και καινούργια, μπλέγμένα μεταξύ τους με μοναδικό σκοπό. να γίνεται η ζωή των ανθρώπων εκει μέσα πιο εύκολη και πρακτική, αγνοώντας την λέξη πολυτέλεια. Ένα μεταλλικό σκουριασμένο αναβατόριο και μια στέγη όλο ζευκτά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Ήταν θέμα χρόνου, να αποφασίσουμε  ότι θέλουμε να στήσουμε εκεί την εκπομπή ''έτσι απλά''. Και έτσι αφού καταφέραμε να βγάλουμε άκρη με τα ωράρια τις βάρδιες και τις ημερομηνίες, πήραμε το πράσινο φως και ήταν σαν να δώσαμε τα χέρια  με αυτό το κτίριο.
Γιατί τελικά μάλλον κάτι καλό θα είδε σε εμάς. Άρα κάτι παραπάνω ήξεραν οι παλιοί όταν έλεγαν πως ''όλοι οι καλοί χωράνε''...και ''χωρέσαμε''. Ανάμεσα σε μία θεατρίκή παράσταση που ήδη παιζόταν, σε εντατικές πρόβες ένος έργου που εκείνη την εποχή πλαθόταν, σε ένα μεγάλο πρωτοχρονιάτικο πάρτι , ένα installation και πολλά άλλα, που άλλα καταλάβαμε και άλλα δεν τα πήραμε χαμπάρι πάνω στη φούρια της δουλειάς, καταφέραμε και τρυπώσαμε. Και μετά αρχίσαμε να απλωνόμαστε...''έτσι απλά''.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Φώτα, ηλεκτρολόγοι, κατασκευές, έπιπλα, τεχνικός εξοπλισμός και κυρίως μια χούφτα άνθρωποι, μπροστά και πίσω απο τις κάμερες, που πίστεψαν πολύ σ' αυτό. Φαντάσου δεν έκαναν πίσω ούτε εκεί κοντά στην αλλαγή του χρόνου μέχρι να βγει η εκπομπή στον αέρα.

Ένα παράξενο πράγμα όμως γινόταν όλο αυτό το διάστημα που είμασταν εκεί. Νιώθαμε πως όλη αυτή τη προσπάθεια που κάναμε το βυρσοδεψείο μας την γύριζε πίσω σαν θετική ενέργεια. Σαν μία σχέση αλλυέγγυης πιστέψαμε σ'αυτό, και μας το ανταπέδωσε!

Στο ξεστήσιμο δεν πήγα. Στα ξεστησίματα δεν πηγαίνω σχεδόν ποτέ.
Δεν μ' αρέσει να να είμαι παρούσα όταν φεύγουν τα γέλια και τα χρώματα...